تجربه ی قبولی دانشگاه فرهنگیان:
یادمه همیشه تو دبیرستان شاگرد اول کلاس بودم،منم مثل خیلی از بقیه از اولش مدرسه دولتی میرفتم همه چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه وقتی سال یازدهم بودم کرونا اومد و مدارس رو تعطیل کردن از اونجا به بعد با مجازی شدن کلاس ها به معنای واقعی تمام درس خوندنم نابود شد.سال ۱۴۰۰ که کنکور دادم هیچ رشته ای قبول نشدم با خودم گفتم یه سال دیگه هم وقت دارم نشستم یه سال دیگه خوندم ولی گوشی و تنبلیم باعث شد کنکور ۱۴۰۱ رو هم خراب کنم و به زور رشته مهندسی پزشکی دانشگاه غیرانتفاعی قبول شدم.دو هفته که رفتم سر کلاس با خودم گفتم چیکار می‌کنی واقعا دیگه میخوای همین مسیر رو بری؟ با خانوادم مشورت کردم و رفتم انصراف دادم.نشستم واسه کنکور۱۴۰۲ خوندم و کلاس و آزمون رفتم اما باز هم تنبلی ولم نمی کرد و از زیر درس خوندن فرار می کردم.با خودم وقتی این دو سال پشت کنکور رو مرور می کردم و اینکه با ۲۰ سال سن همش فکر کنی خانواده ازت ناامید شدن خیلی اذیتم میکرد.خلاصه گذشت و کنکور ۱۴۰۲ رو دادم و نمراتم رو هم ترمیم معدل زدم.با خودم گفتم آزمون عملی تربیت بدنی رو هم شرکت کنم.وسطای تابستون اون رو شرکت کردم و و وقتی نتایج اومد فرهنگیان مجاز شدم اما روز مصاحبه اشتباه رفتم و با کلی دردسر کارم راه افتاد اما وقتی کارنامه اومد رشته علوم ورزشی یه دانشگاه دولتی قبول شدم و فرهنگیان چون مشکل مصاحبه تخصصی داشتم کد ۷ خوردم اما ناامید نشدم و رفتم اعتراض زدم و در عین حال دانشگاه دولتی هم رفتم تا اینکه ترم بهمن نتیجه اعتراض اومد و آموزش تربیت بدنی فرهنگیان قبول شدم.واقعا اون لحظه رو فراموش نمی کنم حدود ۴ بعد از ظهر بود که از خواب بیدار شدم و نتایج رو دیدم واقعا داشتم از خوشحالی سکته می کردم.علاوه بر این چیزایی که گفتم خیلی اتفاقات سخت دیگه هم تو این ۲ سال افتاد که خیلی طولانی می شد اگه می گفتم اما میخوام به عنوان یک پسر ۲۱ ساله که این مشکلات رو پشت سر گذاشته و الان معلم شده به عنوان برادر کوچیکتون ازتون بخوام هرموقع فکر کردین به آخر خط رسیدین و همه بدشانسی های دنیا رو سرتون ریخته بازم ناامید نشید بدونید که دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره همیشه اونی که اون بالا هست هوای شما رو هم داره.شاید زندگی بعضی وقتا روی تلخش رو بهتون نشون بده اما هیچ وقت انگیزه و علاقه خودتون به چیزی که دوستش دارین رو از دست ندین،ما فقط یکبار زندگی می کنیم و اگه تسلیم بشیم وقتیپیر بشیم تنها چیزی که واسمون میمونه حسرت آرزو هایی هستش که داشتیم.امیدوارم همتون هر جا که هستین با خوندن این متن بفهمید که هنوز هم امید هست به شرط اینکه بلند شید و دنبالش بدویید.
تقدیم به تمام دختران و پسران ایران.
- ☁️
یادمه همیشه تو دبیرستان شاگرد اول کلاس بودم،منم مثل خیلی از بقیه از اولش مدرسه دولتی میرفتم همه چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه وقتی سال یازدهم بودم کرونا اومد و مدارس رو تعطیل کردن از اونجا به بعد با مجازی شدن کلاس ها به معنای واقعی تمام درس خوندنم نابود شد.سال ۱۴۰۰ که کنکور دادم هیچ رشته ای قبول نشدم با خودم گفتم یه سال دیگه هم وقت دارم نشستم یه سال دیگه خوندم ولی گوشی و تنبلیم باعث شد کنکور ۱۴۰۱ رو هم خراب کنم و به زور رشته مهندسی پزشکی دانشگاه غیرانتفاعی قبول شدم.دو هفته که رفتم سر کلاس با خودم گفتم چیکار می‌کنی واقعا دیگه میخوای همین مسیر رو بری؟ با خانوادم مشورت کردم و رفتم انصراف دادم.نشستم واسه کنکور۱۴۰۲ خوندم و کلاس و آزمون رفتم اما باز هم تنبلی ولم نمی کرد و از زیر درس خوندن فرار می کردم.با خودم وقتی این دو سال پشت کنکور رو مرور می کردم و اینکه با ۲۰ سال سن همش فکر کنی خانواده ازت ناامید شدن خیلی اذیتم میکرد.خلاصه گذشت و کنکور ۱۴۰۲ رو دادم و نمراتم رو هم ترمیم معدل زدم.با خودم گفتم آزمون عملی تربیت بدنی رو هم شرکت کنم.وسطای تابستون اون رو شرکت کردم و و وقتی نتایج اومد فرهنگیان مجاز شدم اما روز مصاحبه اشتباه رفتم و با کلی دردسر کارم راه افتاد اما وقتی کارنامه اومد رشته علوم ورزشی یه دانشگاه دولتی قبول شدم و فرهنگیان چون مشکل مصاحبه تخصصی داشتم کد ۷ خوردم اما ناامید نشدم و رفتم اعتراض زدم و در عین حال دانشگاه دولتی هم رفتم تا اینکه ترم بهمن نتیجه اعتراض اومد و آموزش تربیت بدنی فرهنگیان قبول شدم.واقعا اون لحظه رو فراموش نمی کنم حدود ۴ بعد از ظهر بود که از خواب بیدار شدم و نتایج رو دیدم واقعا داشتم از خوشحالی سکته می کردم.علاوه بر این چیزایی که گفتم خیلی اتفاقات سخت دیگه هم تو این ۲ سال افتاد که خیلی طولانی می شد اگه می گفتم اما میخوام به عنوان یک پسر ۲۱ ساله که این مشکلات رو پشت سر گذاشته و الان معلم شده به عنوان برادر کوچیکتون ازتون بخوام هرموقع فکر کردین به آخر خط رسیدین و همه بدشانسی های دنیا رو سرتون ریخته بازم ناامید نشید بدونید که دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره همیشه اونی که اون بالا هست هوای شما رو هم داره.شاید زندگی بعضی وقتا روی تلخش رو بهتون نشون بده اما هیچ وقت انگیزه و علاقه خودتون به چیزی که دوستش دارین رو از دست ندین،ما فقط یکبار زندگی می کنیم و اگه تسلیم بشیم وقتیپیر بشیم تنها چیزی که واسمون میمونه حسرت آرزو هایی هستش که داشتیم.امیدوارم همتون هر جا که هستین با خوندن این متن بفهمید که هنوز هم امید هست به شرط اینکه بلند شید و دنبالش بدویید.
تقدیم به تمام دختران و پسران ایران.
- ☁️
تجربه‌های حرفه‌ای
0
پسند
نظرات
هنوز نظری وجود ندارد
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره این تجربه به اشتراک می‌گذارد!