تجربه ی پرستاری خوندن :

دوست عزیزی از تجربش گفت و کاملا درسته
ولی میخوام به ایشون،امثال ایشون، و بقیه بگم این تازه قطره ای از سختیاو زوایای این شغله
من فارغ التحصیل سال ۹۶ ام و بعد از ۵ سال کار این شغلو ترک کردم
خود شغل بسیار شغل خوبیه با همه ی سختیاش ، شده بود گاهی پا به پای همراه مریض گریه کنم ، دلداری بدم ، بااینکه تو حیطه ی کارما نیست نصف شب که تنها بودم کار خدماتو انجام بدم برای مریض که همکارم بیدارنشه، همه ی اینا به یه لبخند مریض که برای ادم دعای خیر میکنه میارزه
سختیش اونجایی شروع میشه که تبعیض و بی انصافی میاد
بی انصافی از طرف مریض و همراه بیمار و همکار و رییس روسا و پزشکان

تبعیض هم از طرف خود همکارو پزشکانو ...
به ناحق
متاسفانه همه جا همینه
محیطش مسمومه
سر برنامه نوشتن کمتر هدنرسی بدون تبعیض مینویسه، سر کار تشویقی نداری چه بسا محیط ها زیر اب زدنه و خاله زنکی
بعد شما تازه با کارکردن تو بیمارستان تازه به بلوغ اجتماعی میرسید ، طیف وسیعی از مردمو میبینید که بدون اینکه تحت درمان باشن و خودشونو به عنوان بیمار روحی روانی بدونن دارن تو همین اجتماع زندگی میکنن و گاهی به خودم میگفتم عمرا اگه ادم تصور کنه تو جامعه، تو همسایگیمون، تو خانواده ها انقد انسان با مشکلات روانی وجود داشته باشه!
خلاصه خود شغل پرستاری با همه ی سختیاش شیرینو قابل تحمله
ولی حاشیه های اخلاقیش از همه طرف فرسایشی و غیر قابل تحمله بخصوص اگه مثل من امن بودن روح و فکرتون براتون مهمه و با این مسائل اذیت میشید.
موفق باشید.
- 🫂