تجربه ی فرزند جانباز و آزاده بودن:

سلام.دیدم ی نفر نوشته بود گفتم منم بنویسم...
خیلیا شدید گارد دارن ب این قضیه اما میخوام با واقعیت شمارو رو ب رو کنم:)
مسئله اینکه بابای من سی ساله شبا کابوس اون روزا رو میبینه...اعصاب و روان نداره و سر هرچیییز کوچیکی داد و بی داد راه میندازه تو خونه...! با گفتن ی خاطره از اون دوران،تا یک هفته وحشت زده میشم و خب ارزوی داشتن بابایِ مهربون رو دل من مونده!مهرِ پدری ک اکثر شماها دارین:)💔 همه فک میکنن منی ک بچه جانباز و آزاده هستم بخاطر سهمیه ای که دارم بدون خوندن قبولم!اما نه.واقعا کنید اینجوری نیست...
من برای قبول شدن تو کنکور کلییییییی زحمت دارم میکشم
روزا درس میخونم شبا میشینم کنار مامانم و گریه میکنم اینقدر فشار رومه!همه فک میکنن شانسی بزنم قبولم!اما نه...فشاری که رو من و داداشمه دقیقا مثل بقیه آدم هاست...همه فک میکنن ما حق کسی رو میخوریم..اما نه...بین ماهم رقابت وااااقعا شدیدی وجود داره ک قبول شدنش سخته و تنها فرقش اینکه بچه های جانباز ازاده رو از بقیه جدا کردن.پس نه شما با ما رقابت دارین نه ما با شما!پس هیچوقت فکرشو نکنین ک ما پامون رو انداختیم رو هم و قبول شدیم...
ممنون ک خوندین:)امیدوارم گاردتون رو بیارین پایین!چون تو این شرایط زندگی و اعصاب و روانی بابام...شنیدن این حرفا عذاب اوره:).
- 💔