تجربه ی خود تخریبی :

سلام دخترم ۱۸
نمی‌دونم از کجا شروع کنم ، ولی من همیشه خودم رو بابت چهره ی زشتم و اشتباه های گذشتم سرزنش میکردم ، هیچ وقت اعتماد به نفس نداشتم ، وقتی با کسی حرف میزدم نمیتونستم به صورتشون نگاه کنم و همین الان هم همینه . همیشه ذهنم شلوغه اورتینک میکنم و خودمو تخریب میکنم ، از جلوی اینه که رد میشم اعصابم به هم می‌ریزه 💔
ولی فکر میکنید نتیجه همه اینا چی بود ؟ انگار خدا باهام قهر کرده و ولم کرده ، هیچ وقت زندگیم خوب نیست ، خیلی چیزا و خیلی موقعیت ها رو از دست دادم همیشه حالم بده ، کنکور و امتحان نهاییم رو خراب کردم ، همیشه به گذشته فکر میکنم ، ای کاش درس می‌خوندم ، عذاب می کشم و خودمو بابت گذشته سرزنش میکنم .
ازتون خواهش میکنم شماها این کارو نکنید ، خودتونو دوست داشته باشید چون یهو چشم باز میکنید میبینید نوجوونیتون حروم شده و هیچ وقت زندگی نکردید 💔 هیچ فایده ای هم نداره ، همیشه به خودتون حرف های خوب بزنید حتی اگه اون چیزی که میخوایید نیستید ، مگه من با گفتن جملاتی مثل ازت متنفرم ، تو زشتی ، و ... به کجا رسیدم ؟
مرسی که خوندید.
- 🫐