‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‏تجربه ی بستری شدن در بیمارستان روانی :

سلام من میخواستم تجربه م تو بیمارستان روانی و براتون بنویسم
یکم طولانیه معذرت می‌خوام 🤍
من ۲۷سالمه و خانوم هستم
خانواده پدری من یه جورایی همشون بیمار روانی بودن
از بابا بزرگم تا عمو و پسر عمو و خود پدر من
بابای من بیمار دو قطبی بود و جدا از این مشکل اعصاب داشت و کارت قرمز براش صادر شده بود و یه دوسال تو تیمارستان قدس بستری بودن
گذشت و من ۷ سالم ک بود یه روز صبح بابام با مامانم دعواش شد و با چاقو به مامانم صدمه زد وقتی من ترسیدم و دویدم که بیام بیرون منو دید و به سمتم دوید و موهامو گرفت و از پله ها منو هل داد
از طرف دادگاه که با سند پدرش و طبرئه شدنش برا اینکه یه دیونس گذشت و از زندگیم رفت
من که حدود ۱۰ روز بستری بودم و کابوسام شروع شد
سرزنش اطرافیان و بلا های که خودم سر خودم میاوردم تا سن ۱۸ سالگی و علائمی که هی شدید تر میشد
مادرمو متوجه کرد که باید پیش یه روانشناس مراجعه کنیم
ما سه یا چهار جلسه پیش با روانشناس پیش رفتیم کهر ایشون پرونده مارو به یک روانپزشک انتقال دادن و تشخیص دادن که بهتره من دارو مصرف کنم
بخاطر مصرف شدید زیپرکسا و بنزودیازپین برای خواب و کاهش حمله ها
هوشیاریم هی بدتر میشد و عصبی تر میشدم به طوری که نه تونستم درسمو ادامه بدم یا بخوام تو جامعه باشم
( خواهش میکنم اگه مشکلی دارین تا حد امکان از مصرف دارو دوری کنید چون کارای مغزو کاهش میده)
اذیت و ازار فامیل و زخم زبون
و توهم زدنای شدید و قیافه بدی که حاصل ۳ سال مصرف دارو بود
مجبورم شدیم که پیش یه دعا نویس بریم چون معتقد بودن من طلسم شدم
حالا بماند که بدبختیها و بدشگونی ها که رو زندگیم اومد
تو سن ۲۲ سالگی تو بهترین سالهای عمرم مجبور به بستری شدن تو بیمارستان روانی کرمانشاه شدم
بدرفتاری پرستارا وضع بد غذا ها
بیمار ها همه و همه شوک بدتری بهم وارد میکرد
اونجا اگه وضعتم خوب باشه مثل یه زنجیره ای باهات رفتار میشد
دوسالی که اونجا بودم
اسم خدارم یادم رفت
تا بلاخره با رضایت مادرم اومدم بیرون
و الان؟ تو سن ۲۷ سالگی بیکارم
دانشگاه نرفتم ازدواج نکردم و هر شب مشت مشت قرص میخورم
و جوونیم رفت
تا حد امکان خودتون مشکلاتتون حل کنید به حرف کسی گوش ندین و هیچیو به خودتون زیاد تلقین نکنید🤍.
- 💔