تجربه ی دانشجوی پزشکی شدن :

سلام، امیدوارم حالتون خوب باشه
پزشکی، شغلی که خیلیا عاشقشن!
اما جدا اونطوری که فکر میکنید نیست
من 3 سال از بهترین سال های زندگیم گذاشتم برای قبولی پزشکی، اخرش هم رتبه زیر 50 اوردمو پزشکی تهران قبول شدم(دروحشتناک ترین حالت ممکن درس خوندم)
اما بعد از اینکه دانشجو شدم فهمیدم اصلاااااا اونچیزی نبود که بقیه میگفتن
یعنی از استاد های فوق عقده ای، هم کلاسی های احمق، دردسر و خستگی های خوابگاه، پول و هزینه رفت و امد، طولانی بودن زمان درس خوندن، شیفت های وحشتاک و کاراموزی های اجباری، فضای خفقان اور بیمارستان و خون و..
که بگذریم.. درنهایت فشار داره که شما حتی بعد از فارغ التحصیلی تا یه مدت طولانی نه میتونی مطب بزنی نه میتونی مهاجرت کنی، رسما به بردگی گرفته میشی، تازه خدمت سربازی اتم هست، بهت اجازه نمیدن توی شهر خودت هم مطب بزنی، میگن هرشهری مدرک گرفتی باید همونجا مطب بزنی، که برای مطب زدن هم به یه پول خیلــــــــــی گنده نیازه(هزینه کرایع ساختمان و منشی و پرسنل و...) از طرفی هیچکس هم به مطب یه دکتر عمومی نمیاد.
برای همین باید تخصص هم بخونی، که با وجود سهمیه ای های...... نمیتونی جای خوب قبول شی و برای دستیاریت پدرت درمیارن رسما. ـ
تازه وقتی من خواستم اقدام به مهاجرت کنم فقط برای ازاد سازی مدرکم ازم چندمیلیارد خواستن! 😑
خلاصه اینکه بر اساس حرف ادم های احمق ایندتونو خراب نکنید، تا وقتی نسل سهمیه هست ماها به جایی نمیرسیم.
ای کاش فرهنگیان میخوندم، پر از عشق و حال و راحتی.
- 🐱