تجربه ارتودنسی و جراحی فک :
من از وقتی دندون‌های دائمی‌م درومدن مشخص بود که نیاز به ارتودنسی دارم، پیش چندتا دکتر ارتودنس رفتم اما همشون میگفتن باید ۱۸سالت کامل شه و فکت کاملا رشد کنه بعد کارو شروع کنیم. وقتی ۱۸سالم شد بعد از کلی پرس‌وجو پیش یه دکتر خیلی خوب و منصف دندون‌هامو ارتودنسی کردم، از همون ابندای کار بهم گفته بودن که فکم نیاز به جراحی داره؛ من اندازه فکم برای تعداد دندونام کوچیک بود و حین کار (حدود ۸ماه بعد) دو تا از دندون‌هامو کشیدن. وقتی اواخر کار بود و دندونام تقریبا مرتب شده بودن دکترم باهام صحبت کرد که دکتر جراحمو انتخاب کنم و خودش هم چندتا دکتر بهم معرفی کرد. این پروسه انتخاب جراح خیلی زمان‌بر بود برا من. دو ماه پیش جراحای مختلف وقت میگرفتم و باهاشون مشورت میکردم و هرکدوم نظرات متفاوتی داشتن. یه تعدادی میگفتن فقط فک پایینم نیاز به جراحی داره و یه عده دیگه میگفتن هر دو فک نیاز به جراحی داره و حتی جراحی چونه رو هم لحاظ میکردن (من فک پایینم یک مقدار جلوتر از فک بالام بود که تو ظاهر مشخص نبود اما باعث میشد دندونام رو هم قرار نگیرن) خلاصه چون عمل فک جزو سنگین‌ترین عمل‌های صورته و نمیتونستم به هر دکتری اعتماد کنم تحت نظر بهترین جراح اون زمان عمل فکمو انجام دادم. ایشون نظرشون این بود که هر دو فکم جراحی بشه و از پروتز هم برای فک بالام استفاده نکردن چون من از احتمال این که بعد یه مدت بدن پروتزو پس بزنه میترسیدم. و به‌جاش از استخون‌های فک پایین برای پروتز فک بالا استفاده کردن. هزینه‌ای هم که گرفتن نسبت به قیمت‌های کذایی دکترای دیگه‌ای که نصف تحصیلات و علم ایشون رو هم نداشتن خیلی معقول‌تر بود. خلاصه روز قبل عمل توسط دکتر ارتودنسم معاینه شدم و یه سری براکت برای بعد عمل رو دندونام کار گذاشتن (در واقع جراحی فکم حین دوره ارتودنسیم انجام شد) بهم گفته بودن که تا حدود ۴۰روز غذاهای جامد کلا نمیتونم بخورم برا همینم شام شب قبل عملمو ماکارونی و کلی ته‌دیگ خوردم به دلم نمونه :)) ۱۲ساعت قبل عمل هم باید ناشتا میبودم. صبح ساعت ۵ رفتم بیمارستان که بخش خصوصی بود و رسیدگشون واقعا عالی بود. تا آخرین لحظه قبل عمل ذره‌ای استرس نداشتم حتی یادمه مدلشون اینجوری بود که مریضو با ویلچر میبردن طبقه بالا بعد سوار تخت میکردن که من کل راهو داشتم به اون اقاعه میگفتم بخدا من سالمم زشته اینجوری تو زحمت افتادین :)) تو اتاق عملم دکتر بیهوشی ازم چنتا سوال پرسید و رو قفسه سینه و دستام کلی سیم و دم و تشکیلات چسبوندن و بعدم دیگه نفهمیدم چی شد.. تا بعد عمل به هوش اومدم یادمه درد خیلی بدی زیر بینی و ناحیه فکم حس میکردم. ولی تو اتاق که اوردنم سریع مورفین زدن و بعدش دوباره خوابم برد و شب بیدار شدم. جراحی کاملا از داخل دهان انجام میشه و ردی از بیرون رو صورت نمیمونه. اما بعد عمل دورتادور صورتمو باند پیچیده بودن که زیاد ورم نکنه. یه شب بستری بودم و همراهم مامامم بود که همراه واقعا لازمه چون من راه رفتن تنهایی سخت بود واسم تو طول اون یه شب. تا ۴۰روز دهنم از داخل با سیم و همون براکتای روی دندونام بسته بود و فقط از لابلای اون سیما با سرنگ میتونستم مایعات بخورم. آب قلم و آب آناناس کمک میکنه زودتر کبودیاتون خوب شه و استخوناتون جوش بخوره. این وسط بگم هیچوقت اون ۴۰روزی که مامانم بهم رسیدگی کردو فراموش نمی‌کنم اگه نبود از گشنگی میمردم :") معمولا تو اون مدت کاهش وزن شدید میگیرن افراد ولی من چون همینجوریشم لاغر بودم انقد مامانم بهم رسید که ۴کیلو بیشتر کم نکردم و اونم بعد باز شدن دهنم به مرور برگشت. تا ۶ماه ورم داشت صورتم و هر روز قیافم تغییر میکرد. شکل اصلی صورت تازه بعد یه سال و حتی بیشتر مشخص میشه. بعد از عمل تا چند وقت دهان شاید نصف اندازه قبلش امکان باز شدن داشته باشه. چیزی که بعد عمل خیلی برا من سخت بود این بود که نمیتونستم مسواک بزنم و فقط باید اب نمک و دهانشویه قرقره میکردم که حس میکردم کافی نیست و پشت دندونام انگار جرم گرفته بود. شبا هم با دوتا بالش زیر سرم میخوابیدم و همش استرس خفه شدن داشتم. باد صورتمم چند هفته اول انقد زیاد بود خیلی خنده‌دار شده بودم. اما میشه گفت این پروسه ارزششو داشت واقعا. چون برای من حالت درمانی داشت بیشتر، اما در عین حال تاثیر به سزایی هم رو زیباییم گذاشت. امیدوارم اگه مجبورین این عملو انجام بدین همه‌چیز خوب پیش بره براتون. یادتون باشه سخت هست اما ارزششو داره.❤️.
- 🐱
من از وقتی دندون‌های دائمی‌م درومدن مشخص بود که نیاز به ارتودنسی دارم، پیش چندتا دکتر ارتودنس رفتم اما همشون میگفتن باید ۱۸سالت کامل شه و فکت کاملا رشد کنه بعد کارو شروع کنیم. وقتی ۱۸سالم شد بعد از کلی پرس‌وجو پیش یه دکتر خیلی خوب و منصف دندون‌هامو ارتودنسی کردم، از همون ابندای کار بهم گفته بودن که فکم نیاز به جراحی داره؛ من اندازه فکم برای تعداد دندونام کوچیک بود و حین کار (حدود ۸ماه بعد) دو تا از دندون‌هامو کشیدن. وقتی اواخر کار بود و دندونام تقریبا مرتب شده بودن دکترم باهام صحبت کرد که دکتر جراحمو انتخاب کنم و خودش هم چندتا دکتر بهم معرفی کرد. این پروسه انتخاب جراح خیلی زمان‌بر بود برا من. دو ماه پیش جراحای مختلف وقت میگرفتم و باهاشون مشورت میکردم و هرکدوم نظرات متفاوتی داشتن. یه تعدادی میگفتن فقط فک پایینم نیاز به جراحی داره و یه عده دیگه میگفتن هر دو فک نیاز به جراحی داره و حتی جراحی چونه رو هم لحاظ میکردن (من فک پایینم یک مقدار جلوتر از فک بالام بود که تو ظاهر مشخص نبود اما باعث میشد دندونام رو هم قرار نگیرن) خلاصه چون عمل فک جزو سنگین‌ترین عمل‌های صورته و نمیتونستم به هر دکتری اعتماد کنم تحت نظر بهترین جراح اون زمان عمل فکمو انجام دادم. ایشون نظرشون این بود که هر دو فکم جراحی بشه و از پروتز هم برای فک بالام استفاده نکردن چون من از احتمال این که بعد یه مدت بدن پروتزو پس بزنه میترسیدم. و به‌جاش از استخون‌های فک پایین برای پروتز فک بالا استفاده کردن. هزینه‌ای هم که گرفتن نسبت به قیمت‌های کذایی دکترای دیگه‌ای که نصف تحصیلات و علم ایشون رو هم نداشتن خیلی معقول‌تر بود. خلاصه روز قبل عمل توسط دکتر ارتودنسم معاینه شدم و یه سری براکت برای بعد عمل رو دندونام کار گذاشتن (در واقع جراحی فکم حین دوره ارتودنسیم انجام شد) بهم گفته بودن که تا حدود ۴۰روز غذاهای جامد کلا نمیتونم بخورم برا همینم شام شب قبل عملمو ماکارونی و کلی ته‌دیگ خوردم به دلم نمونه :)) ۱۲ساعت قبل عمل هم باید ناشتا میبودم. صبح ساعت ۵ رفتم بیمارستان که بخش خصوصی بود و رسیدگشون واقعا عالی بود. تا آخرین لحظه قبل عمل ذره‌ای استرس نداشتم حتی یادمه مدلشون اینجوری بود که مریضو با ویلچر میبردن طبقه بالا بعد سوار تخت میکردن که من کل راهو داشتم به اون اقاعه میگفتم بخدا من سالمم زشته اینجوری تو زحمت افتادین :)) تو اتاق عملم دکتر بیهوشی ازم چنتا سوال پرسید و رو قفسه سینه و دستام کلی سیم و دم و تشکیلات چسبوندن و بعدم دیگه نفهمیدم چی شد.. تا بعد عمل به هوش اومدم یادمه درد خیلی بدی زیر بینی و ناحیه فکم حس میکردم. ولی تو اتاق که اوردنم سریع مورفین زدن و بعدش دوباره خوابم برد و شب بیدار شدم. جراحی کاملا از داخل دهان انجام میشه و ردی از بیرون رو صورت نمیمونه. اما بعد عمل دورتادور صورتمو باند پیچیده بودن که زیاد ورم نکنه. یه شب بستری بودم و همراهم مامامم بود که همراه واقعا لازمه چون من راه رفتن تنهایی سخت بود واسم تو طول اون یه شب. تا ۴۰روز دهنم از داخل با سیم و همون براکتای روی دندونام بسته بود و فقط از لابلای اون سیما با سرنگ میتونستم مایعات بخورم. آب قلم و آب آناناس کمک میکنه زودتر کبودیاتون خوب شه و استخوناتون جوش بخوره. این وسط بگم هیچوقت اون ۴۰روزی که مامانم بهم رسیدگی کردو فراموش نمی‌کنم اگه نبود از گشنگی میمردم :") معمولا تو اون مدت کاهش وزن شدید میگیرن افراد ولی من چون همینجوریشم لاغر بودم انقد مامانم بهم رسید که ۴کیلو بیشتر کم نکردم و اونم بعد باز شدن دهنم به مرور برگشت. تا ۶ماه ورم داشت صورتم و هر روز قیافم تغییر میکرد. شکل اصلی صورت تازه بعد یه سال و حتی بیشتر مشخص میشه. بعد از عمل تا چند وقت دهان شاید نصف اندازه قبلش امکان باز شدن داشته باشه. چیزی که بعد عمل خیلی برا من سخت بود این بود که نمیتونستم مسواک بزنم و فقط باید اب نمک و دهانشویه قرقره میکردم که حس میکردم کافی نیست و پشت دندونام انگار جرم گرفته بود. شبا هم با دوتا بالش زیر سرم میخوابیدم و همش استرس خفه شدن داشتم. باد صورتمم چند هفته اول انقد زیاد بود خیلی خنده‌دار شده بودم. اما میشه گفت این پروسه ارزششو داشت واقعا. چون برای من حالت درمانی داشت بیشتر، اما در عین حال تاثیر به سزایی هم رو زیباییم گذاشت. امیدوارم اگه مجبورین این عملو انجام بدین همه‌چیز خوب پیش بره براتون. یادتون باشه سخت هست اما ارزششو داره.❤️.
- 🐱
تجارب ارتودنسی و جراحی فک
0
پسند
نظرات
هنوز نظری وجود ندارد
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره این تجربه به اشتراک می‌گذارد!