🌀 «محبوب و تنها»
(بخش اول)

این نوشته را در دو بخش تقدیم می‌کنم. این دو بخش، هم مستقل‌اند و هم مکمل یکدیگر. شما آنها را به هر شکلی که دوست داشتید بخوانید...

🔹 چرا خیلی از آدم‌های مشهور خودکشی می‌کنند؟
چرا بسیاری از ثروتمندان، سلبریتی‌ها و هنرمندان بزرگ، داروی ضدافسردگی و ضداضطراب و خواب‌آور مصرف می‌کنند؟ چرا خیلی از آدم‌های بنام و محبوب دچار غم و اندوه‌اند و حتی دستخوش فروپاشی عاطفی و روانی می‌شوند؟ یک علت بسیار شایع این امر، تنهایی است.

🔹 باورش کمی سخت است چون بیشتر این آدم‌ها هزاران و بلکه میلیون‌ها هوادار و خواهان و عاشق دارند. پس چگونه ممکن است تنها باشند؟ جواب این است که تنهایی یک امر فیزیکی یا اجتماعی نیست. تنهایی یک مقوله روحی و فکری و درونی است. البته بدیهی است که منظور از تنهایی، غیاب فیزیکی آدم‌ها نیست،‌ بلکه غیاب درونی آنهاست، نبودن آنها در دل تو و نبودن تو در دل آنها.

🔹 در یک جمله، تنهایی به این معنا، یعنی سوءتفاهم. یعنی اینکه آدم‌ها تو را نفهمند، متوجه احساس و رنج و نیاز تو نباشند. تو را عوضی تعبیر کنند. یعنی اینکه کمتر کسی از درون تو خبر داشته باشد. کمتر کسی بداند بر تو و بخصوص در تو چه می‌گذرد. در عوض، همه تو را با عینک برداشت‌ها و تصورات خودشان ببینند و داوری کنند. اینجاست که تو تنها می‌شوی، گاه عمیقاً تنها. این همان مشکلی است که داریوش اقبالی درباره‌اش می‌خواند: آدم که غمگینه دنیا براش زندونه، مابین صدمیلیون باز هم تنها می‌مونه.

🔹 به این معنا، هراندازه هم مشهور و محبوب باشی،‌ باز هم تنهایی. چرا؟ چون آدم‌ها با چهره بیرونی تو رابطه دارند. آنچه آنها دوستش دارند صورت بیرونی توست، آنچه با آن ارتباط برقرار می‌کنند ظاهر تو و بیرون توست، نه درون تو و آنچه که در تو می‌گذرد. آن هم البته از لنز درک و تصور و دنیای خودشان. اغلب ما با این مشکل آشناییم، شاید البته با دوز پایین‌ترش. اما درباره اشخاص بنام، این مساله گاه در حد یک معضل عظیم و خفقان‌آور بزرگ و سنگین است.

🔹 از قضا هرقدر محبوب و مشهور باشی، این تنهایی بیشتر و عمیق‌تر می‌شود. چرا؟ زیرا آن صورت بیرونی، پررنگ‌تر می‌شود و واقعیت درونی را در لفافه ضخیم‌تری می‌پیچاند و گم و مدفون می‌کند. از آن گذشته، شهرت بیشتر، شکننده‌تر است چون هرقدر آدم‌ها به دانستن درباره زندگی خصوصی تو مشتاق‌تر و کنجکاوترند، درز کردن اطلاعات شخصی‌ات می‌تواند آسیب بزرگتری برایت به بار بیاورد و این یعنی تو، هم تنهاتری و هم آسیب‌پذیرتر.

🔹 اما تو چرا به کسی چیزی نمی‌گویی؟ چرا با کسی رنجت را مطرح نمی‌کنی؟ چون آنها باورت نمی‌کنند. برایشان هضم اینهمه تفاوت میان واقعیت و تخیلاتشان سخت است. به علاوه، اغلب افراد هیچ‌وقت در موقعیت تو نبوده‌اند و با رنج‌های کسی مثل تو بیگانه‌اند. و این یعنی همان سوءتفاهم و تنهایی.

🔹 اتفاقاً هوادارانت، به محض آنکه دریابند تو هم مثل بقیه یک انسان معمولی هستی،‌ با‌ رنج‌ها، ‌نیازها و آسیب‌پذیری‌های خودت، به کلی با تو بیگانه می‌شوند. چون دیگر نه می‌توانند با چهره واقعی تو ارتباط برقرار کنند، نه با چهره بیرونی‌ات. هر دو صورت در نظرشان شکسته است.
و این یعنی آنکه تو در هر دو صورت، تنهایی....

فک کردم منظورت خودکشی اول متن بود🙏

با قرص آدم آسیب میبینه؟
پس آدم سرطان گرف هم نباید قرص بخوره 😂

خب آدم باید نگرشش رو تغییر بده ،من یه مدت مطالب ساسان حبیب وند رو خوندم خدایی افکارم و نگرش به زندگی تغییرکرد؟!

اینکه آدم به خودش آسیب بزنه شجاعته؟؟!

واقعا همینه
قرص آدم رو از حالت طبیعی خارج میکنن درسته حالت رو خوب میکنه ولی احساسات طبیعی رو از بین می بره
من خودم یه مدت مصرف کردم خیلی هم شاد شده بودم ولی انگار خودم نبودم نمی دونم منظورمو رسوندم یا نه

هنوز دوره درمانش کامل نشده😂😂😂

فرستنده تجربه روانپزشکه الان؟ توضیحاتمو دادم دیگه تکرار نمیکنم اگه متوجه منظورم نشدی پس ولش کن

تو اخر خط بی اعصاب بودنتم خیلی بچشم میادا مشخصه بیاعصابم هستی😂